‘Mama Buizerd’ is op oorlogspad

Stokstijf blijf ik staan. Mijn hart bonst in mijn keel. Ik word kotsmisselijk. Wat was dat? Met kleine pasjes schuifel ik naar een dikke boom. Ik kijk met grote ogen om me heen. Ik zie niks, maar ik voel dat er iets aan de hand is. Geritsel in de struiken. Kleine vogels die onrustig heen en weer vliegen. Mijn benen trillen als twee lange rietjes onder mijn lichaam. Plots overstemd een harde krijs alle geluiden in het bos. Verschrikt kijk ik naar boven. Daar is ze dan. De vrouw die al jaren alle hardlopers in dit bos terroriseert: ‘Mama Buizerd’. Ze is op oorlogspad. Ik begin vreselijk te panikeren. Wat moet ik doen? Langzaam zak ik door mijn benen. Hyperventilerend wurm ik mezelf in een soort foetushouding. ‘Mama Buizerd’ krijst en krijst. Ze draait cirkeltjes boven het bos. Ze wil maar één ding. Ze wil mij.

Heel voorzichtig probeer ik op te staan. Het gaat niet. Het lijkt alsof mijn benen volledig verlamd zijn. Knietje voor knietje  kruip ik richting de volgende boom. Langs hoeveel bomen moet ik nog voordat ik het bos uit ben? Dertig? Veertig? Misschien wel honderd. Iedere seconden kijk ik achterom. Waar blijft die sluipmoordenaar? Met gevaar voor eigen leven kruip ik verder. Als ik naar mijn benen kijk, zie ik alleen maar bloed. Door alle schrammen lijken mijn benen net een landkaart. Mijn ‘baggy short’ van het merk Adidas is door alle doornstruiken, distels en takken van boven tot onder kapot gescheurd. Door de adrenaline voel ik geen enkele pijn. Overleven, dat is het doel.

Ik hoor overal geluiden. Af en toe duik ik van angst gestrekt voorover. Zo nu en dan begin ik spontaan te gillen. This is my worst nightmare! Nee toch. Wat is dat? Nu is het afgelopen, ik weet het zeker. Een grote gedaante komt op mij af. Ik ga plat op de grond liggen. Ik leg mijn handen wanhopig als bescherming in mijn nek. Mijn hele jeugd flitst aan me voorbij. Ik had nog zoveel plannen. Mijn Olympische droom blijft een droom. Goh wat had ik graag één keer de hockeydames willen aanmoedigen op de Olympische Spelen. Val me niet aan. Val me alsjeblieft niet aan, smeek ik onverstaanbaar met mijn hoofd in het zand. “Erwin? Wat ben je in vredesnaam aan het doen?” He? Die stem die ken ik. Ik spring op van enthousiasme. Papa, papa! Ik ren op hem af en spring in zijn armen. “kom maar jongen. Het is goed.”

                                                     ‘Mama Buizerd’ op oorlogspad